Новости

Две лжи о создании ТЭО ПИВ, или Как нахзатовцы придумывают для себя историю и менталитет

Две лжи о создании ТЭО ПИВ, или Как нахзатовцы придумывают для себя историю и менталитет
Зарубежные корни, привозная сущность и геополитические предназначения ТЭО ПИВ известны всем исследователям, научно-исторические диспуты об этом уже давно завершены. Однако само руководство этой организации постоянно для сокрытия исторической истины придумывает и использует мифы о процессе создания политических и идеологических основ партии. Несмотря на то, что деятельность этой организации сплошь состоит из лжи, но в этом разделе мы рассмотрим две «лжи о создании» ТЭО ПИВ, ознакомление с которыми раскрывает лживую сущность этой организации.
Первая ложь о создании ТЭО ПИВ
ТЭО ПИВ всегда заявляет, что эта партия была основана ещё в 1973 году и имеет 40-50-летнюю историю. В связи с этим для привлечения населения нахзатовцы организовывали пропагандистские юбилеи 30, 35, 40-летия партии и делали вид, будто эта партия была создана в самый разгар Советского Союза как самостоятельная организация и функционировала в тот период. Согласно письменным воспоминаниям основателя ПИВ С. А. Нури, учредительное собрание этой партии состоялось 20 апреля 1973 года, в котором приняли участие Мухаммадджон Гуфронов, Мулло Неъматулло Эшонзода, Одинабек Абдусалом, Каландар Садриддинов и сам С. А. Нури. Он добавляет, что именно на этом собрании, которое состоялось в Бохтарском районе в доме Каландара Садриддинова, было принято решение о создании организации «Исламское возрождение молодёжи Таджикистана».
Однако известный исследователь этой темы, доктор политических наук Д. Назиров после тщательного изучения вопроса доказал, что утверждение о том, что в это время с участием указанных лиц было проведено заседание, вообще было невозможным, поскольку в это же самое время некоторых из этих лиц не было на территории Таджикистана, они не могли принимать участие в этом заседании.
Доктор Д. Назиров, в частности, отметил, что житель Вахшского района тогдашней Курган-Тюбинской области Неъматулло Эшонзода, 1949 года рождения, 25 марта 2010 года в беседе с автором статьи отметил, что он был призван в ряды Советской Армии с 1971 года и вернулся в Таджикистан только к концу мая 1973 года. Ввиду этого он не был 20 апреля 1973 года в Таджикистане и не мог участвовать в закрытом заседании в Курган-Тюбе.
Документы свидетельствуют, что другой «участник» этого заседания, Одинабек Абдусалом, 1954 года рождения, также в ноябре 1972 года был призван в ряды Советской Армии и только в октябре 1974 года вернулся в Таджикистан. Поэтому он не мог быть участником этого заседания.
Третий «участник» «учредительного собрания», Мухаммадджон Гуфронов, 1954 года рождения, после разрыва отношений с С. А. Нури в Афганистане полностью отрицал проведение такого «учредительного заседания ПИВТ» и заявил, что он с ноября 1972 года до 1978 года проживал в городе Андижан Республики Узбекистан, где получал подпольное религиозное образование и из-за боязни быть призванным на военную службу ни разу не приезжал в Таджикистан. Поэтому он не мог быть участником этого «учредительного собрания нахзатовцев».
Таким образом, эти четкие исторические факты, сопоставленные с подтверждающими документами, доказывают, что проведение такого заседания 20 апреля 1973 года с участием вышеназванных лиц было невозможным. Поэтому выдуманный рассказ о проведении «учредительного заседания» в 1973 году является попыткой нахзатовских руководителей показать якобы богатую историю своей деятельности и не имеет никакой реальной основы. Исходя из этого, можно сказать, что деятельность этой организации была с самого начала лживой, даже в вопросе создания своей истории руководители пытаются перекроить историю и обмануть общество.
В связи с этим при поддержке иностранных эмиссаров ещё в 80-е годы нахзатовцы начали работу по подпольной пропаганде и обучению, однако только в 90-е годы, после создания Исламской партии Советского Союза, возник вопрос о создании политической партии, учредительное собрание состоялось 6 октября 1990 года в селении Чортут района Рудаки.
Вторая ложь о создании ТЭО ПИВ
В годы после подписания Соглашения о мире руководители ТЭО ПИВ всегда старались назвать себя организацией, имеющей национальные корни, показать её «самостоятельной», «внутренней» и «таджикской» партией. C. А. Нури по этому вопросу, в частности, сказал: «При создании Исламской партии Таджикистана мы никому не подражали, никакого влияния внешней пропаганды, особенно со стороны Ближнего Востока, на нас не было. Наше движение было внутренним, самобытным и народным». Но эти слова являются ложью.
Образ мышления, основные идеи и сама структура ТЭО ПИВ была сформирована именно в результате проникновения в Таджикистан чуждого ваххабитского мышления и вследствие подпадания под влияние консультантов и руководителей спецслужб. Ещё в первые годы возникновения этого процесса нахзатовские активисты попали под влияние лидеров международного ислама, таких, как Хасан-аль-Банно, Сайид Кутб, Мухаммад Кутб, Абу Аълои Мавдуди, и слепо следовали их идеям. Вредоносная литература в те годы проникала в Советский Союз через студентов и некоторых госслужащих, которые ездили в командировки в арабские страны. После упрощения процедуры поездок в Советский Союз деятельность зарубежных пропагандистов экстремистских идей в Центральной Азии приобрела серьёзный размах. Они начали переправлять не только пропагандистскую литературу, но и денежные средства для поддержки движения.
В частности, один из основателей партии нахзат Мухаммадджон Гуфронов был задержан при возвращении после получения образования в городе Андижан Узбекистана соответствующими государственными органами с 200 религиозными и идеологическими книгами, среди которых были книги авторов ваххабитских течений.
В советские годы была предотвращена другая ситуация контакта с ваххабитским агентом. Один из нахзатовских активистов, житель селения Себистон Дангаринского района Мулло Аджик (Алиев), был связан с зарубежными студентами из арабских стран и в сотрудничестве с суданским студентом Зубайдом Содисом пытался доставить для нахзатовцев идеологические и религиозные книги с арабским алфавитом, изданные в небольшой типографии. После разоблачения этого плана по письму Министерства иностранных дел СССР в посольство Судана этот студент были исключен из университета и депортирован из Советского Союза. Как было отмечено, серьезную роль в формировании мировоззрения населения, а также в следовании идеям партии сыграли революционные руководители Исламской Республики Иран и моджахеды из Афганистана.
Например, в 1990 году органами государственной безопасности были задержаны гражданин Таджикистана Абдулхамид Давлатов (брат бывшего председателя ПИВ Мухаммадшарифа Химматзода), а также граждане Афганистана – Абдурашид валади Хоркаш, Давлатмад валади Рустам и несколько последователей партии из Кулябского региона.
По словам нарушителей границы, они получили задание в тогдашней пакистанской разведслужбе и Исламской партии Афганистана, согласно которому они должны были проникнуть в Таджикистан из Афганистана, подпольно связаться с таджикскими нахзатовцами, создать террористическую группу и совершать теракты не только в нашей стране, но и в странах Центральной Азии. По завершении следствия все они судом были привлечены к уголовной ответственности.
Таким образом, не имеет реальной основы заявление ТЭО ПИВ о том, что она является местной таджикской организацией, она является результатом геополитического процесса, выходящего за рамки Таджикистана. Наёмная сущность и зарубежная идентичность этой экстремистской организации будут подробно описаны в будущих главах диссертации.
Эти несколько конкретных и десятки других примеров доказывают, что руководители ТЭО ПИВ сталкиваются в своей жизни с какой-то интеллектуальной проблемой или психологическим комплексом. Потому что они сами не имеют никаких внутренних корней, не имеют ни одной национально-народной основы, прекрасно знают, что являются детищем зарубежных спецслужб. В этой связи они чувствуют свое полное отчуждение от культуры, общества, ценностей и интересов Таджикистана и стремятся связать себя с народом Таджикистана. Однако, как часто далёкие от истории и культуры нации, эти неоднозначные попытки как всегда отражают несостоятельность их лжи.
Саидходжа АКБАРОВ,
ветеран процесса национального примирения,
член рабочей подгруппы комиссии по национальному примирению, по интеграции оппозиционных сил в состав Вооруженных сил РТ

Ду дурўғи таъсисии ТЭТ ҲНИ: ё чи гуна наҳзатиён барои худ таърих ва ҳувият мебофанд

Решаҳои хориҷи, моҳияти воридоти ва таъйиноти геополитикии ТЭТ ҲНИ барои ҳамаи муҳаққиқон ошно буда, баҳсҳои илмию таърихи дар ин бора кайҳо поён ёфтаанд. Аммо худи роҳбарияти ин ташкилот барои пинҳон доштани ҳақиқати таърихи дар масъалаи раванди таъсисёби ва заминаҳои сиёсию идеологии ташкилшавии ҳизбашон ҳамеша аз ривояту дуруғҳои бофта истифода менамоянд. Гарчи тамоми фаъолияти ин ташкилот саршор аз дуруғ аст, аммо дар ин бахш ду “дуруғи таъсиси”-и ТЭТ ҲНИ пешкаш мешаванд, ки ошнои бо онҳо моҳияти дуруғини ин ташкилотро бори дигар собит менамояд:

Дурўғи якуми таъсисии ТЭТ ҲНИ:

ТЭТ ҲНИ ҳамеша иддаъо кардааст, ки ин ҳизб ҳанўз дар соли 1973 таъсис ёфта, собиқаи 40-50 сола дорад. Аз ин рў, онҳо барои ҷалби оммаи мардум ҷашнҳои таблиғотии 30, 35, 40-солагии  ҳизбро баргузор намуда, чунин вонамуд месохтанд, ки гўё ин ташкилот ҳанўз дар қаъри Иттиҳоди Шўрави ҳамчун як созмон таъсис ёфта, дар он давра фаъолият намудааст. Тибқи навиштаи асосгузори ҲНИ С.А.Нури, ҷаласаи таъсисии ин ҳизб ҳанўз 20-уми апрели соли 1973 доир гаштааст, ки дар он Қори Муҳаммадҷон Ғуфронов, Мулло Неъматулло Эшонзода, Одинабек Абдусаломов, Қаландар Садриддинов ва худи С.А.Нури иштирок доштаанд. Ў илова мекунад, ки маҳз дар ҳамин нишаст, ки дар ноҳияи Бохтар ва дар хонаи Қаландар Садриддинов доир шуд, дар бораи таъсиси ташкилоти «Наҳзати исломии ҷавонони Тоҷикистон» қарор қабул гашт.

Аммо муҳаққиқи шинохтаи ин мавзўъ, доктори илмҳои сиёси Д.Назиров пас аз омўзиши дақиқи ин масъала пурра исбот намудааст, ки ин иддао дар бораи гўё дар ин вақт ва бо иштироки шахсони зикршуда доир шудани чунин ҷаласа, умуман ҳақиқат надошта, бо сабаби дар ҳамон вақт дар ҳудуди Тоҷикистон қарор надоштани баъзе аз ин шахсон, иштироки онҳо дар чунин ҷаласа умуман имконпазир набудааст. Доктор Д.Назиров, аз ҷумла чунин меорад, ки сокини ноҳияи Вахши вилояти Қурғонтеппаи онрўза Эшонзода Неъматулло, соли таваллудаш 1949, рўзи 25-уми марти соли 2010 дар суҳбат бо муаллиф изҳор доштааст, ки ў аз соли 1971 ба сафи Артиши Шўрави даъват шуда, танҳо охири моҳи майи соли 1973 ба Тоҷикистон баргаштааст. Бинобар ин, ў дар рўзи 20-уми апрели соли 1973 дар Тоҷикистон набуда, дар чунин ҷаласае дар Қурғонтеппа иштирок дошта наметавонист.

Ҳуҷҷатҳо нишон медиҳанд, ки “иштирокчи”-и дигари ин ҷаласа Абдусаломов Одинабек, соли таваллудаш 1954, низ моҳи ноябри соли 1972 ба сафи Артиши Шурави даъват шуда, танҳо моҳи октябри соли 1974 ба Тоҷикистон баргаштааст. Бинобар ин, ў низ умуман наметавонист иштирокчии ин ҷаласа бошад.

«Иштирокчи»-и сеюми «ҷаласаи таъсиси» Қори Муҳаммадҷон Ғуфронов, таваллудаш 1954, пас аз тира шудани муносибатҳояш бо С.А.Нури дар Афғонистон баргузории чунин «ҷаласаи таъсисии ҲНИТ»-ро пурра инкор карда, изҳор доштааст, ки ў аз моҳи ноябри соли 1972 то соли 1978 дар ҳудуди шаҳри Андиҷони Ҷумҳурии Ўзбекистон таҳсили ғайрирасмии дини гирифта, дар ин муддат аз тарси ҷалб нашудан ба хизмати ҳарби ягон бор ба Тоҷикистон наомадааст. Бинобар ин, ў низ наметавонист иштирокчии ин «маҷлиси таъсисии наҳзат» бошад.

Ҳамин тавр, ин фактҳои дақиқи таърихи, ки бо ҳуҷҷатҳои тасдиқкунанда муқоиса шудаанд, нишон медиҳанд, ки баргузор шудани чунин ҷаласа дар таърихи 20-уми апрели соли 1973 бо иштироки чунин шахсон умуман аз имконият берун будааст. Бинобар ин, бофтани ривоят дар бораи баргузории «ҷаласаи таъсисии наҳзат» дар соли 1973 як кўшиши роҳбарони наҳзати барои тўлони нишон додани таърихи фаъолияти худ буда, ягон асоси воқеи надорад. Бо назардошти ин, метавон гуфт, ки фаъолияти ин ташкилот аз оғоз бо дурўғу фиреб бунёд шуда, ҳатто дар масъалаи таърихи таъсиси худ талош доранд, ки ба чашми ҷомеа ва таърих хок пошанд.

Бинобар ин, гарчи бо ҳидояту дастгирии эмиссарҳои хориҷи фаъолияти пинҳонию таблиғотию таълимии наҳзатиён ҳанўз дар солҳои 80-ум оғоз шудааст, аммо онҳо фақат дар солҳои 90-ум ва пас аз таъсис ёфтани Ҳизби исломии Иттиҳоди Шўрави ба масъалаи таъсиси ҳизби сиёси расида, анҷумани таъсисии худро 6-уми октябри соли 1990 дар деҳаи Чортути ноҳияи Рудаки баргузор карданд.

Дурўғи дуюми таъсисии ҲНИ:

Дар солҳои пас аз имзои Созишномаи сулҳ, роҳбарони ТЭТ ҲНИ ҳамеша кўшиш менамуданд, ки худро як созмони дорои решаҳои милли номида, онро як ҳизби “худҷўш”, “дохили” ва “тоҷики” нишон диҳанд. С.А.Нури дар ин масъала, аз ҷумла мегўяд: “Ҳангоми таъсис додани Ҳизби наҳзати исломии Тоҷикистон мо аз касе чизеро тақлид накардем, ягон гуна таъсири ақидаҳои хориҷи ва хусусан, аз кишварҳои Ховари Миёна дар мо набуд. Ҳаракати мо сирфан дохили, худҷўш ва мардуми буд…” Аммо ин суханон ягон воқеият надоранд.

Зеро тарзи тафаккур, идеяҳои асоси ва худи сохтори ТЭТ ҲНИТ маҳз дар натиҷаи ба Тоҷикистон ворид шудани афкори бегонаи ваҳҳобию ихвони ва баъдан, дар натиҷаи зери таъсири маслиҳату роҳбарии доираҳои махсуси хориҷи қарор гирифтани ин ҳизб шакл гирифтааст. Ҳанўз дар солҳои аввали пайдоиши ин раванд, фаъолони наҳзати зери таъсири ақидаҳои сиёсии пешвоёни бунёдгароии исломии байналмилали ҳамчун Ҳасан-ал-Банно, Сайид Қутб, Муҳаммад Қутб, Абу Аълои Мавдуди ва ғайраҳо қарор гирифта, кўр-кўрона аз афкори онҳо пайрави менамуданд. Чунин китобҳо дар он вақт ба воситаи донишҷўён ва баъзе хизматчиёни давлати, ки ба кишварҳои араби сафар мекарданд, вориди Иттиҳоди Шўрави мегаштанд. Пас аз озодтар шудани сафар ба ҳудуди Иттиҳоди Шўрви фаъолияти мубаллиғони хориҷии афкори ифротгарои дар Осиёи Маркази ҷиддитар шуд. Онҳо акнун на танҳо ба воридоти адабиёти таблиғоти, балки ба ворид кардани маблағҳои муайяне барои дастгирии ин равия оғоз намуданд.

Аз ҷумла, яке аз бунёдгузорони ҳизби наҳзат Қори Муҳаммадҷон Ғуфронов ҳангоми бозгашт аз таҳсили худ дар шаҳри Андиҷони Узбекистон аз тарафи мақомоти дахлдори давлати бо беш аз 200 китоби динию идеологи дастгир шуда буд, ки дар байни онҳо осори муаллифони ҳаракатҳои ихвонию ваҳҳоби ҷой доштанд.

Ҳолати дигари робитаи наҳзатиён бо ҷосусони ихвони ҳанўз дар ҳамон солҳои Шўрави ошкор ва пешгири шуда буд. Яке аз фаъолони наҳзати, сокини деҳаи Себистони ноҳияи Данғара Мулло Аҷик (Алиев) бо донишҷўёни хориҷи аз кишварҳои араби дар алоқа шуда, дар ҳамкори бо як нафар донишҷўи ихвони аз кишвари Судон бо номи Зубайд Содис мехостанд ба наҳзатиён барои нашри китобҳои идеологию дини як чопхонаи хурд (дастгоҳи типографи) бо алифбои араби дастрас намоянд. Пас аз ошкор шудани ин нақша, бо мактуби эътирозии Вазорати корҳои хориҷии Иттиҳоди Шўрави ба сафорати Судон, ин донишҷў аз донишгоҳ ва умуман, аз ҳудуди Иттиҳоди Шурави хориҷ карда шуд. Тавре нишон дода шуд, дар ташаккули ҷаҳонбинии наҳзатиён ҳамчунин, тақлиду пайрави аз роҳбарони инқилоби исломии Эрон ва муҷоҳидини Афғонистон низ нақши ҷидди гузошта буд.

Масалан, солҳои 1990 аз тарафи мақомоти амниятии Тоҷикистон шаҳрванди Тоҷикистон Абдулҳамид Давлатов (бародари раиси собиқи ҲНИ Муҳаммадшариф Ҳимматзода) ва инчунин шаҳрвандони Афғонистон – Абдураҳим валади Хоркаш, Давлатмад валади Рустам ва якчанд пайравони ҳизби наҳзат аз минтақаи Кӯлоб дастгир гардиданд. Аз рӯи гуфтаи марзшиканон, онҳо аз мақомоти ҷосусии онвақтаи Покистон ва Ҳизби исломии Афғонистон супориш гирифта буданд, ки аз Афғонистон ба Тоҷикистон ворид гардида, бо роҳи пинҳонкорӣ бо наҳзатиёни тоҷик ҳамкори карда, гурӯҳҳои террористиву тахрибкор созмон дода, амалҳои душманонаро на танҳо дар кишвари мо, балки дар тамоми Осиёи Миёна анҷом диҳанд. Номбурдаҳо баъди пурра тасдиқ гардидани гуноҳашон аз тарафи мақомоти судӣ ба ҷавобгарӣ кашида шуданд.

Ҳамин тавр, даъвоҳои наҳзатиён дар бораи моҳияти худҷўш ва  маҳаллию тоҷики доштани ин ташклот ягон асоси воқеи надошта, ТЭТ ҲНИ як ташкилоти воридоти ва маҳсули раванди геополитикии хеле фаротар аз Тоҷикистон аст. Моҳияти муздури ва дастнишондагии хориҷи доштани ин ташкилоти ифротгаро дар бобҳои баъдии рисола ба таври бисёр муфассал ва ҳуҷҷати нишон дода мешавад.

Ҳамин тавр, ин чанд мисоли мушаххас ва даҳҳо мисолу ҳолати дигар нишон медиҳанд, ки роҳбарони ТЭТ ҲНИ дар масъалаи  муаррифии ҳувияти худ бо як навъ мушкили зеҳни ё комплекси равони рўбарў мебошанд. Зеро онҳо худашон ҳеҷ гуна решаи дохили надоштан, ягон пояи миллию мардуми надоштан, пурра воридоти будан ва дастнишондаи хадамоти махсуси кишварҳои хориҷи будани ақидаи наҳзати ва ҳизби наҳзати исломиро хуб медонанд. Бинобар ин, онҳо бегонагии комили худро бо фарҳанг, ҷомеа, арзишҳо ва манфиатҳои Тоҷикистон эҳсос карда, барои рўпўш сохтани ин ҳолат кўшиш мекунанд, ки худро ба муҳит, арзишҳо, муқаддасот ва мардуми Тоҷикистон нисбат диҳанд. Аммо чун аксаран бесаводу аз таъриху фарҳанги миллат бехабаранд, ин кўшишҳои бисёр ноуҳдабароёна ҳар лаҳза дуруғ будани даъвоҳои онҳоро нишон медиҳад.

Саидхоҷа Акбаров,

собиқадори раванди оштии милли,

узви зергурўҳи кории Комиссияи оштии милли

оид ба шомил намудани нерўҳои мухолифин

ба ҳайати қувваҳои мусаллаҳи ҶТ

Источник – ЦентрАзия
Постоянный адрес статьи – https://centrasia.org/newsA.php?st=1567790700

Добавить комментарий

Ваш e-mail не будет опубликован. Обязательные поля помечены *